Nowe zasady odnowień znaków towarowych – czy przedsiębiorca naprawdę zyskuje?
Od 16 marca 2019 r., zgodnie z nowelizacją ustawy Prawo własności przemysłowej z dnia 20 lutego 2019 r. zmieniła się procedura przedłużenia prawa ochronnego na znak towarowy.
Wniesienie prawidłowej opłaty stało się jedynym wymogiem przedłużenia ochrony. Jednocześnie, wdrażając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 z dnia 16 grudnia 2015 r. mającą na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, ustawodawca został zobowiązany wprowadzić obowiązek informowania przez Urząd Patentowy o kolejnych terminach uiszczenia opłaty za ochronę. W praktyce oznacza to, że uprawniony do prawa ochronnego na znak towarowy, lub ustanowiony w tej sprawie pełnomocnik, pół roku przed upływem terminu ochrony zarejestrowanego znaku otrzyma pismo zawiadamiające o zbliżającym się terminie i konieczności wniesienia opłaty.
Pozornie wygodne dla właściciela znaku rozwiązanie ma jednak swoje minusy. Przede wszystkim Urząd zastrzegł, że nieotrzymanie pisma nie zwalnia właściciela znaku z obowiązku dotrzymania terminu wniesienia opłaty. To oznacza, że rezygnacja z usług pełnomocnika jest ryzykowna.
Przed zmianami to pełnomocnik był zobowiązany pilnować terminów ochrony i zawiadamiać o nich klienta. Urząd, w przeciwieństwie do ustanowionego przez właściciela znaku pełnomocnika, nie informuje również o wysokości opłaty. Oznacza to, że uprawniony musi samodzielnie sprawdzić wysokość opłaty i przeliczyć ją w zależności od ilości klas, w których znak towarowy został zarejestrowany. Nieprawidłowa wysokość wniesionej opłaty wiąże się z ryzykiem odrzucenia płatności i nieprzedłużenia ochrony lub przedłużenia tylko dla części towarów lub usług.
Co więcej, oficjalne pisma Urzędu Patentowego są wysyłane na adres przedsiębiorcy widniejący w bazie urzędu. Niekiedy ten adres może nie być identyczny z faktycznym, aktualnym miejscem odbierania korespondencji przez firmę. To znaczy, że jeśli właściciel znaku nie zaktualizuje swojego adresu w bazie i nie wyznaczy pełnomocnika, to będzie musiał samodzielnie monitorować wszystkie terminy dotyczące ochrony swoich praw własności przemysłowej. Pismo wysłane na niewłaściwy adres nie będzie stanowić argumentu do przywrócenia terminu opłaty przez Urząd Patentowy i prawo do znaku może zostać wygaszone.
Warto dodać, że monitorowanie przez Urząd Patentowy terminu uiszczenia przez przedsiębiorcę opłaty za kolejny okres ochrony znaku towarowego dla tych firm, które dysponują dużym portfolio zarejestrowanych znaków towarowych, nie będzie miało większego znaczenia. Na ogół takie firmy są reprezentowane przed Urzędem przez ustanowionego pełnomocnika, do którego jest kierowana korespondencja urzędowa. W takiej sytuacji, działanie Urzędu nie wpłynie na zmianę dotychczasowej praktyki, ponieważ każda kancelaria patentowa reprezentująca swojego klienta – przedsiębiorcę, w ustalonym terminie ma obowiązek przypomnienia mu, o ile strony nie postanowią inaczej, o wysokości opłat i złożeniu dyspozycji na ich wniesienie. Dlatego też, zwłaszcza z punktu widzenia dużych przedsiębiorstw, których zastrzeżone marki od lat funkcjonują na rynku i utrwaliły się w pamięci konsumentów, owa „nowość” w działaniu Urzędu w praktyce niczego nie zmienia w dotychczasowym sposobie działania.
W kontekście przytoczonych przykładów nasuwa się pytanie. Czy aby na pewno przedsiębiorca, którego celem jest skuteczna ochrona swoich praw własności przemysłowej, powinien rezygnować z ustanowionego pełnomocnika, który wspierał go w tych działaniach? Czy lepiej współpracować ze specjalistą, na którego wiedzę i doświadczenie zawsze można liczyć? Odpowiedź wydaje się jednoznaczna.
